Bu yıl Ramazan ayına biraz yorgun, biraz üzgün, biraz telaşlı, biraz virüslü, biraz koranalı girdik. Zaman hızlandı artık, geçen Ramazan ayıyla bu yılkinin arasında bir yıl yokmuş gibi geliyor. Artık dillerde dolaşan “Nerede o eski Ramazanlar” cümlesini bile kuramıyoruz. İnsan yaşlandıkça ya eskiden nefret eder, ya da eskiyi özler. Bu doğal bir şey, iyi hatıralar varsa özlenir, kötülerden de ders çıkarılır ve sevilmezler. Hayat boyunca hep eskiyi özlerseniz sizden iyisi yoktur. Güzel hatıra biriktirenin güzel hayatı olur. Keza güzel insanlarla yaşayanlar da zengindir bu hayatta. Ne güzel bir duadır “Allah güzel insanlarla karşılaştırsın”.
Zorluklar da olacak, kolaylıklar da olacak, şükredeceğimiz o kadar çok şey var ki bu hayatta. Hep daha iyiyi isteyenler belki çok çalışıp, hırs yapıp onu elde edebilirler, ama bunun için uğraşırken zamanı hızlı harcarlar. Biraz daha iyi olsun derken de elindekinin de değerini anlayamazlar. İnsanlar “huzur yok” diyorlar ya hep, aslında “insan yok” demek gerekiyor, çünkü insanları kolay harcayan bir zamandayız. Toplumdan çok alan ama o topluma bir şey kazandırmayan gruplar haline geldik. Huzuru insan yapar, kendiliğinden “ben geldim” demez, beraber dayanışma içinde inşa edebileceğimiz bir hayat varken, herkesten bir tuğla çekip egonun inşasına başlıyoruz. Tepetaklak giden zamanın içinde huzuru yakalamak bu yüzden çok zor. Önce “insanlığımızı” yakalamamız gerek.
Ramazan ayı, insanlık ayı aslında. Şu dönemde huzuru insan da bulmak gerçekten çok zor. Bu yüzden hatıralar daha çok dillere düşmeye başladı. Bütün bunların içinde ise bizler hâlâ nerede o eski Ramazanlar diyoruz, sanki tek suçlu Ramazan ayıymış gibi.
Evet, eskiden gelenekler vardı, halkla buluşur, muhabbetlerden, sohbetlerden istifade eder, güzel ögütler, eski hikayeler dinlerlerdi. Dert dinlerlerdi, sokaklarda huzuru aramazlardı, dost olurlardı, senin üzerinden pay çıkarmazlardı kendilerine, sen kendini araştırma kobayı gibi hissetmezdin.
Mahallelerimizde kadınlar toplanır Kuran okur, sohbet ederlerdi, yaşlılar beyaz işlemeli namaz örtüleriyle eski bir “mesele” anlatmaya koyulduğunda can kulağıyla dinlenirdi.
Ramazan dediğinizde onu farklı kılan İftar misafirlerle evlerde edilirdi hep, çadırlar hiç olmadı, hatta restoranlarda iftarlık yoktu eskiden. Son yıllarda değişti her şey. Hele bu Ramazan ayı hepten değişti. Ramazan ayında dostlarla, akrabalarla beraber iftar yok. Camilerde hatimler yok.Teravih namazı yok. Teravih namazından sonra çay ocağında muhabbet yok. Ömrümüzde ilk defa böyle bir Ramazan ayı geçireceğiz. O özlediğimiz eski Ramazan aylarında İftardan önce sokaklarda insanlar hep bir telaş içindeydi, anneler tedirgin, evde misafir varsa.
Bizler ne yapıyorduk peki? Televizyon yok, yelefon yok, bilgisayar yok, çizgi film yok. Oruçluysak, babamız ya da dedemiz mutlaka orucumuzu satın almıştı, iftardan sonrası için mısır patlağına kimse yok demezdi. Poşette şeker, lokum ve bisküvi, dillerde maniler, gözler de minaredeki kandillerdeydi hep. Hem biliyor musunuz eskiden “ezanlar” kısık sesliydi, yani hoparlör yoktu. Müezzin minareden okurdu ezanı. Sanırım 70’lı yıllara doğru hoparlörden okunmaya başlandı. Kandillerin dışında mahyalı değildi minarelerimiz, mesela “Hoşgeldin Ramazan” diye yazılacak Çifte Minareli camimiz bile yoktu. Sofralarda dua ve bereket vardı. Güzel hatıraları olanlar onu yaşatmaya çalıştı. Kültür, ibadet, kimlik, gelenek ancak insanla yaşar, Kırşehir de de insan yaşadı ki her şey uzun süre aynı kaldı. Peki bizler bu köprü vazifesini gereği gibi yapabildik mi.
Hayırlı Ramazanlar.
