Yaşım gereği pekçok siyasi partileri iktidarda gördüm.
Bu arada yaşımız da az değil atmışı geçti.
Çocukluk yıllarımızda Türkiye çok partili döneme geçmişti.
Tek parti iktidarı döneminde ezanların türkçeleştiği, camilerin kilitlediği, halkın inlediği dönemler sona ermişti.
Türkiye çok partili döneme geçse de her zaman sağcı, muhafazakâr iktidarlar seçmenin tercihi olmuştur.
Daha sonraki süreçlerde hayatın içerisin de yer almış pek çok siyasi parti kurulmuştu.
Bugün bunların hiç birisi siyaset arenasında yoklar.
Yıllardır değişmeyen, kendi penceresinden başka pencere bilmeyen, kendi gözlüğüyle ülkeye ve dünyaya bakan bir zihniyet hep kaldı.
Tek Parti iktidar dönemi 1950 seçimlerinde son bulmuş, DP karşısında CHP büyük bir yenilgiye uğrayarak muhalefet olmuş.
O günden bu güne yetmiş yıldır aynı yerde patinaj ediyor, muhalefet olarak bekliyor.
İsmet İnönü’den sonra gelen genel başkanlar ise hep başkasının ağzıyla konuştular.
Bugünde aynı, başkan başkalarının ağzıyla muhalefetlik yapıyor.
Muhalefet yapacağım diye yaptığı sadece iktidarı kötülemek.
İktidar olmak kolay değil, yirmi yıldır elbette yanlış kararları da var.
Yok derseniz yanılırsınız.
Adaletli olmalısınız, elinize aldığınız teraziye bir bakınız, yaptığı hizmetlerle Türkiye nereye geldi bunları da söyleyiniz.
Hep muhalefet olmayınız.
Kötü yanlarını, olumsuzluklarını anlatın, söyleyin yanınızdayız. Muhalefetsiz iktidar olmaz.
İyi taraflarını da söyleyin, sizleri küçültmez bizatihi partinizi büyütür.
Ak Parti, yüz yıllık Cumhuriyet döneminde yapılamayanları yirmi yılda yaptı, bunu da kabul ediniz.
Yirmi yıla yakın süredir iktidarda olan AK Parti Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ülkenin kaderini de, yapısını da değiştirdi.
Bu yapı önce Adnan Menderes döneminde bir ivme kazanmıştı.
Bunu engellemek isteyen yine aynı cuntacı zihniyetti.
Demokrasilerde sandık olunca bir iktidar, bir de muhalefet olacak.
Menderes’in on yıllık iktidar dönemini deviremiyen zihniyet Cuntacılarla iş birliği yaptı.
Cuntanın geldiği, ayak bastığı toprak da ot yeşerir mi?
Ülke tam yeşermek üzereyken postaların bastığı iktidar yıkıldı, başkanı darağacında demokrasi adına asıldı.
Daha sonra ki süreçte bu ülkeyi yönetecek iktidarlar elleri güçlü gelemedi, tek başlarına iktidar olamadılar. Yine aynı senaryo devam etti, her on yılda bir postal.
Seksen öncesi koalisyonlu dönmelerin arkasında cuntacıların hâkimiyetleri hiç eksik olmadı. Ülke yine bir uçurumun kenarına geldi.
Cuntacıların zulmünden halk Özal ve ANAP’la tanıştı.
Bu süreçte Türkiye kaybettiği yolu yeniden yakaladı. Ne zaman kadar, yirmi sekiz Şubat cuntacılarına kadar.
Karanlık eller boş durmuyordu ülke yeninden gerileme girdi. Her zorun ardında bir kolaylık, bir rahatlık vardır.
Halkın yirmi sekiz şubatçı cuntacılara verdiği bir dersle yirmi yıldır, her seçimde seçmenin beğenisini kazanan, iktidarda kalmayı başaran Ak Parti’yle tanıştı.
Türkiye Ak Parti’yle dünyanın en güçlü yirmi ülkesinden biri olarak yarınlara güvenle bakmaya çalışıyor.
Türkiye’nin alt ve üst yapısı hayal edilemeyecek oranda yenilendi.
Dev yatırımlarla ülkeyi yeni bir döneme taşıdı.
Bunu son olarak sağlık alanında görmedik mi?
Sağlık teşkilatımız başarısıyla dünyaya örnek olduk.
Hastanelerimizin düzeni dünyanın en gelişmiş ülkelerini geride bıraktı.
Açıkçası her alanda gerçekten çağ atladı Türkiye…
Dünya’ya parmak ısırtıyor.
Muhalefet ise hala aynı yerde cuntacılarla kucaklaşıyor.